Waarom lifeline?

18 jaar.
Ik zit in het zesde middelbaar en moet, net zoals mijn leeftijdsgenoten, kiezen wat ik volgend jaar zal studeren. Ik twijfel want ik heb zoveel interesses. Romaanse talen, om de wereld te ontdekken en te onderwijzen. Hotelmanagement, om mee te bouwen aan een duurzaam toerismebeleid. Psychologie, ja maar nee. Ik kan me de miserie van de mensen niet aantrekken. Ik zou verdrinken.

Tien jaar later.
Yay, ik heb twee masterdiploma’s op zak; in de meertalige communicatie en in het toerisme.
Nay, ik heb ook al twee burn-outs gehad (terwijl ik dit neerschrijf, voel ik een kriebel in mijn buik. Geen vlinders, wel spanning. Ik vind het best eng om dit met de wereld te delen). Twee burn-outs voor mijn dertigste levensjaar… Niet bepaald het traject dat ik voor ogen had toen ik afstudeerde. Wel hebben ze me een pandoering gegeven, richting een leven dat me beter past. Hoezo, geen psychologie? Hoezo, me niet verdiepen in de psyche van de mens? Hoezo, niet kiezen voor het pad dat me op zoveel manieren uitdaagt én inspireert? Intussen zit ik dus weer met mijn hoofd in de schoolboeken. Master in de psychologie deze keer, na een introductie in praktische psychologie, life coaching, en transactionele analyse.

Maar, hoe is Lifeline dan tot leven gekomen?
Ik droomde er al jaaaaaren van om anderen te begeleiden in hun tocht naar binnen en de vertaling ervan naar buiten, naar hun leven. Toch wou ik lange tijd de sprong richting zelfstandige niet wagen. Het ondernemersbloed mag dan wel door de aderen van mijn familie stromen, het leek me geen goed idee om een veilige loondienst in te ruilen voor een onvoorspelbaar ondernemersleven. Alleen… Bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus besloot ik alsnog voor mijn droom te gaan. Ik experimenteerde met namen als ‘Zen zien zijn’, ‘Zin’, ‘Levenszin’, maar geen enkele voelde juist. Tot ik mezelf tijdens een random vergadering hoorde zeggen: “Zullen we de deadline voor één keer de lifeline noemen? Dat klinkt hoopvoller, ten minste niet zo fataal alsof ons leven ervan afhangt”. Onbewust schreef ik het woord op. Toen ik het een week later tussen mijn notities uit viste, wist ik het. DIT WORDT ‘EM! LIFELINE!

Leven
Het leven bestaat uit zoveel verschillende lijnen
Je kunt op dezelfde lijn zitten met anderen, of op een andere
Soms voelt het alsof je leven aan een lijntje hangt
Maar ook zie je vaak the silver lining
En last but not least, mijn naam is: Lifeline - Lif = Eline :)